30 weken zwanger was ik, toen ik mijn allereerste blogbericht schreef. Eentje dat ging over de angst om opnieuw mama te worden. Eentje waarin ik mijn twijfels beschreef, zou ik het wel kunnen? Eén ding is zeker: die twijfel was 100% ongegrond.
Bij de geboorte van Raphaël overviel mij een onbeschrijflijk gevoel. Ik moest mijn liefde voor Antoine niet verdelen. De liefde werd vermenigvuldigd. En dat gevoel werd nog sterker toen Antoine zijn broer voor het eerst mocht ontmoeten. Elke angst die ik had voor dit speciale eerste moment verdween bij Antoine zijn stralende glimlach toen hij de ziekenhuiskamer binnen kwam. Hij was ongelooflijk trots, zijn gezicht sprak boekdelen. Ik werd niet alleen verliefd op mijn 2 kinderen apart, ik werd ook verliefd op de interactie tussen mijn 2 jongens.
Waar Antoine de eerste dag nog wat onwennig was met zijn broer, vroeg hij op dag 2 al of hij hem eens mocht vast nemen. Die 2 voor het eerst samen zien knuffelen … is het meest bijzondere gevoel dat me ooit overkomen is. Een mengeling van trots, dankbaarheid, liefde en schattigheid. Kortom, een hart dat ontplofte.
En dat gevoel werd in de eerste weken alleen maar sterker. Antoine verkondigde bij elk bezoek met een grote glimlach dat het “zijn baby” was. Antoine deed steevast de deur open bij bezoek met de woorden: “Kom je naar mijn broertje kijken?”. Ok, ook met de woorden: “Ook een cadeautje voor mij?”. Aan de opvoeding wordt nog gewerkt 😉. Hij is een ongelooflijk lieve broer, die ervan geniet om ons te helpen bij het zorgen voor ons kleintje. Ondertussen zijn we 4 maand ver en heb ik een mini oudertje thuis rond lopen. Als Raphaël weent hoor ik Antoine troostend zeggen: “Baby wat is er nu? Alles komt goed. Mama en ik zijn er voor jou. Kom maar bij mij.” SMELT! Ik hield het niet voor mogelijk, maar mijn hart is nog gegroeid. Ik wist niet dat je zoveel liefde kon voelen.
Of het dan alleen maar rozengeur en maneschijn is? Echt niet. 😉 Uiteraard zijn mijn lief en ik ’s morgens een wrak als Raphaël Antoine wakker weent en we dus met 2 huilende kinderen in bed liggen. Uiteraard was het schrikken toen Antoine mijn GSM in het gezicht van Raphaël gooide en riep: “Baby, kom met mij spelen nu!”. Ja, de ochtend- en avondrush is veel hectischer dan voordien, de berg was ging op onverklaarbare wijze niet gewoon maal 2, maar maal 10. Raphaël is vanaf het begin geen goede slaper en overdag niet kunnen rusten omdat er een peuter rond loopt is ook niet altijd even makkelijk.
- Of ik het opnieuw zou doen?
- Of ik de moeilijkere momenten vergeet als Antoine naar Raphaël loopt, een kusje geeft en zegt: “Babybroertje, ik hou van jou!”?
- Of mijn wallen elke dag een beetje groter worden?
- Of ik smelt als Antoine zegt: “Raphaël, goed eten. Dan word je groot en kunnen we samen spelen.”?
- Of ik gevloekt heb als ik na de borstvoeding nog moest kolven, Raphaël niet wou slapen en Antoine eigenlijk ook zijn aandacht vroeg?
- Of Antoine plots iets meer mocht thuis omdat ik mijn handen vol had?
- Of ik geniet van 2 kindjes in huis?
- Of ik blij ben dat ik een aantal maanden ouderschapsverlof heb opgenomen?
- Of het het waard is?
Oui, si, yes, ja, … in alle talen. Ik geniet oprecht van elke dag. Raphaël maakt ons gezin compleet. Of toch voor het lief, bij mij blijft er een plekje open voor nummer 3. Time will tell … 😉.
